اشعار

ای شیــعۀ ثــانی عشــر حضرت بـاقر            دین زنــده شده از هنــر حضرت باقر

بخشید به اسلام مبین گــرمی و رونق            گنجــینۀ غــرقِ گـهــرِ حضرت بــاقر

تا روز قیــامت همه چون آیــنه ماتـند            از دانش و علـم و هنــر حضرت باقر

زینت ده تــوحید پــرستان جهان است            گــلزار گــل و بــارور حضرت بــاقر

قــدسی نفــسان حــرم قــدس ندیــدنــد            جز نـور خــدا در نظــر حضرت باقر

مـرغــان دعا تا حـرم دوست رسیـدند            در سجـدۀ شــام و سحـر حضرت باقر

جــابر چه صمیــمانه ز درگــاه پیـمبر            آورده ســلامی به بر حضــرت بــاقـر

از فتنه بپرهیز که این بـار گران است            بــاری که کند خــم کـمر حضرت باقر

عمری ز غم کرب و بلا خون جگر خورد            قــربان دل و چــشم تر حضرت بــاقر

پیوسته غــم فــاطمه و غــربت حیــدر            آتش زده بر بــال و پر حضرت بــاقر

زهر ستم و کینۀ بیــداد چه کرده است            با جان و دل و با جگــر حضرت باقر

افسوس که در سوک نشسته است مدینه            زین داغ گــران با پسر حضــرت باقر

دادند مــرا کــوثــر تــوفیق «وفــائی»            تا آن که شوم نوحــه گر حضرت باقر

مـنــم که دل به غــم و درد آشنــا دارم            به دیــده جــام می نــاب نـیــنــوا دارم

به سینه وسعت صحـرای کــربلا دارم            همیشه در همه جــا روضـۀ منــا دارم

منم که بانی این روضه های پُر شورم

تمــام عمـر، ســروری نکرد مسرورم

کسی که باطن هر روضه را خبر دارد            کسی که گلشنی از لاله بر جگـر دارد

کسی که خــاطـرۀ وادی خــطــر دارد            ز روز واقــعـه هفتــاد و دو اثــر دارد

منم که سجــدۀ سجّــاد دیــده در شعــله

حــرارت غــم جانـان چشیده در شعله

منــم که داغ یتــیـمان مجــتــبـی دیــدم            شهــادت هــمــۀ آل مصـطــفــی دیــدم

به زیــر ســمّ ستــور آیـت خــدا دیــدم            به کوفه هیبت فــریاد مــرتضی دیــدم

به صحنه، شاهد اجـساد عــاریات منم

بــلا کـشـیــدۀ نســوات بــارزات منــم

کسی که دید امــام زمــان در آتش بود            کـسی که عـمّــۀ او بـاعث نجـاتش بود

کسی که تشنه وصد چشمۀ فراتش بود            کسی که کـرب و بلا قــلّـۀ حیـاتش بود

به چار ساله غمــم برتر از چهل ساله

که دیــده؟ گــریۀ پنجــاه سـاله بی ناله

هرآنکه از کــرمم کــربلا نمی خـواهد            ز آل فــاطــمه دفع بــلا نمی خــواهــد

ز خوان نعمت علـمم صلا نمی خواهد            بهـشت، غیــر دل مبتــلا نمی خــواهد

من آنچه خاطره دارم ز کربلاست و بس

روایت هنــر عشق، نــیـنواست و بس

بیا که بــاقــرم و کــاشف هُـمــومم من            همــاره پشت و پنــاه بشر، عمومم من

به علــم غـیـب شکــافـنـدۀ علــومم من            بیا که با خبـر از گــردش نجــومـم من

به مــدرسم همه تـازه دروس می بینی

هزار بـوعـلی و شیــخ طوس می بینی

بگیر دست تـوسّل، تو را نظــر از من            بســاز هـمّت دانش، به دل اثــر از من

مرو به دامن بیگانگــان، ظفــر از من            فقاهت از من و طب از من و هنر از من

بیــا کــه بــاقــر اعــلام اولــیــاء منــم

به علــم و حلم، معلّــم به انبــیـاء منــم

من بر فَلَک امامم من بر مَلَک شهودم            ذکر عَـلَی الـدَّوامـم من معـنی سجـودم

هم شـاهـد قـیـامـم هـم شـاهــد قـعــودم            هم مَـظهـر وجـودم هم مُـظهـر وجودم

نـور شـهــود و غــیــبـم آئـیــنـۀ قـلــوبـم

من باقر العـلـومم من کـاشـف الکـروبـم

من حجّـت خـدایـم تـفـسـیـر هـل اتـایـم            دلـبـند مرتـضایـم فـرزنـد مصـطـفـایـم

نـور دل حـسـیـنـم سـجــاد را عـطـایـم            من یـادگـار درد و غـم هـای کـربـلایـم

تـاریـخ کـربـلا را بـایـد ز من بـجــوئیـد

گـاهی میان روضه از قــول من بگوئید

من چار ساله بودم  دیـدم غـم و بلا را            می دیـدم از مـدیــنـه تـا شـام ابـتـلا را

کس همچو من ندیـده مـظلـوم مبتلا را            تصویر زنـده دیـدم اوضاع کـربـلا را

آئــیــنۀ خــدا را در زیــر ســمّ مــرکـب

رأس ز تن جـدا را در پیش چــشم زینب

دیـدم به روی نـیـزه هـجـده سر بُـریده            در قـتـلـگــاه دیـدم یک حـنجـر دریـده

خورشید کاروان را دیدم به اشک دیده            دیدم که از جسارت رنگ عمـو پریده

بر ناقه های عـریان بـریان دل زنـان بود

چـشـمان غـیـرت ما گـریان بـانـوان بود

من دیده ام در آتش با اشک دختران را            از خـیمه ها فرار اطفـال و مـادران را

هم ناله های عمه، هم اشک خواهران را            بر نیـزه های خـونین رأس برادران را

با نـیــزه آشنــایــم با تــازیــانــه هــمــدم

با کعب نِی انـیــسم بـا آه و نـاله مَـحــرم

من در تمام این راه در سوز و آه بودم            با اشک و آه حسرت غـرق نگـاه بودم

هـمـراه عـمـه زینب در قـتـلگـاه بـودم            در حـلـقه های آتش در خیمه گـاه بودم

ماتم کشـیده ام من، سیــلی چـشیـده ام من

تهـمت شنیـده ام من، بس داغ دیـده ام من

منزل به منزل از غم مُردم در این اسارت            از بس به عمه هایم شد از جفا جسارت

روحـیـۀ لطیفم خورد از ستـم خسارت            گاهی لباس و گاهی گهواره رفت غارت

دشمن به بی حیایی بر عمه، در حضورم

با تهمت کنــیـزی زد لطمه بر غــرورم

خواهد پیام ما را هر کس دهد به عالم            یــاد غــم و بــلا را بـایـد کـنـد دمــادم

حتی کند مـنا را مـاتـم سـرای این غـم            جـوئـید کـربـلا را در خـیــمـۀ مـحـرّم

یـاری کـنید ما را با روضه های غربت

گـاهی کـنـار پـرچـم گاهی کـنـار تـربت

دلی شکسته و چشمی ز گریه، تر دارم            گشــوده ام پَــر اگــر نیت ســفــر دارم

اگــرچه مــاه محــرم خــزان شــدم اما            همیشه چند دهه روضه در صفر دارم

همه ز مــرگ پدر ارث می برند ومن            بساط گریه ام ارثی ست کز پـدر دارم

هشام! زخــم دلم که برای حــالا نیست            من از غروب دهم زخم بر جگر دارم

زمانه دست ز قلب شکـسـته ام بــردار            من از بریدن رأسش خودم خبــر دارم

به یــاد ســاقی لب تشنــه امــام شهـیــد            میان قاب دلــم عکــسی از قــمر دارم

اگرچه قصه من مال سال ها پیش است            همیشه یک سر بر نیـزه در نظر دارم

غروب کرببلا زخـمهای سختی داشت            ولی ز شــام بـلا زخــم بیــشتــر دارم!

دلــم گــرفـته از اینکه نشد درآن ایــام            ز روی دست رقیــه طـنــاب بــردارم

نگــاه کــودکی ات دیـده بـود قـافـلـه را            تـمـام دلـهــره هـا را، تـمـام فـاصلـه را

هــزار بار بـمیـرم بـرات، می خـواهـم             دوبـاره زنـده کـنم خاطـرات قــافـله را

تو انتهـای غـمی، از کجـا شـروع کنم             خودت بگو، بنـویسم کـدام مـرحـله را؟

چـقـدر خـاطـرۀ تـلـخ مـانـده در ذهنت             ز نیزه دار که سر برده بود حوصله را

چه کودکی بزرگی است این که دستانت            گـرفـته بود به بـازی گـلـوی سلسله را

میـان سلـسـله مـردانه در مسیر خطـر             گـذاشـتی به دل درد، داغ یک گِـلـه را

چقدر گریه نکردید با سه سـاله، چقدر             به روی خـویـش نـیـاورده ایـد آبـلـه را

دلیـل قـافـله می بـرد پا به پـای خـودش             نـگـاه تـشـنـۀ آن کــاروان یک دلـه را

هنوز یک به یک، آری به یاد می آری             تـمـام زخـم زبـان های شهـر هلهـله را

مرا ببخش که مجبور می شوم در شعر             بـیـاورم کــلـمـاتـی شـبـیـه حـرمـلـه را

بگو صبور بلا در منا چه حالی داشت             که در تلاطم خـون دید قلب قـافـله را؟

شیعه كند مرا صـدا كه حجـت خــدا منم           آنكه شده به كــودكى شــاهد كــربـلا منم

ز بعد مرتضى على پس از حسین و مجتبى           از پس زین العــابـدین ولىّ كــربــلا منم

وارث علم و دین همه كنز خفىّ فــاطمه           شاهد كــوى علقــمه وصىّ مصطفى منم

آنكه ز بین خاك وخون با غم وغربتى فزون           سر بریده دیده است به روى نیزه‏ ها منم

همدم شیر خـواره ‏ام محرم گــاهواره ‏ام           همـسفــر رقیــه ‏ام مـحــرم بچــه‏ ها منم

همره كــاروانــیـان اسیر دست دشمنــان          به زیر تازیــانه ‏ها به شــام و نیـنوا منم

آنكه به روضه بانى است عاشق روضه خوانى است          چـه در بقیـع چه كربلا چه بین خانه ‏ها منم

قسم به این حـقـیـقـتـم بخــاطر مصیـبـتـم          آنكه بود به دست او بـرات كــربلا منــم

کـسی کـه بـود شـکـافــنـدۀ تـمـام عـلـوم            هزار حیف که از زهر کینه شد مسموم

ســر تـو بــاد ســلامت ایــا رســول الله            وصِّی پـنجـم تو کـشـته شد ولی مظلـوم

گهی به زخم زبان قلب حضرتش خستند            گهی به خانه اش از کینه خصم برد هجوم

بـسان مـادر و آبــاء رنـج دیـدۀ خـویـش            همیشه بود زحقّ و حقوق خود محـروم

به غـربت عـلـی و خـانـدان او سـوگـنـد            امـام ما ز جـهـان رفـت با دلی مغـمـوم

هماره قـصّۀ مـظلـومی اش بخاک بقـیـع            بود ز غـربت قــبـرش برای ما معـلـوم

زدردهــای نـهــانـی کـه بـود در دل او             کسـی نـداشـت خـبـر غـیر خـالـق قـیّـوم

حیات او همه با درد و رنج و غصّه گذشت            که بود ظلم به اولاد مصطفــی مـرسوم

نه طاقت است زبان را به وصف غم هایش            نه قدرت است قـلم را که تا کند مـرقوم

بـگـو به امّـت اسـلام، این سخـن (میثم)            به مرگ حضرت باقـر یتیم گشت علوم

پخش سبک  

زَنَد گلِ امام رضا، میان حجره دست و پا           شده زمین کــاظمین، ز داغ او چو کربلا

حجّت خدا جواد *** یوسف رضا جواد *** کشتــۀ جـفـا جواد

جـانِ مـا فـدایِ تـو؛ جـانِ مـا فـدایِ تـو؛ جـانِ مـا فـدایِ تـو( ۲ )

****************************************
سرشک غم شده روان، بهار تو شده خزان           تویی همان که چون حسین، به کام تشنه داده جان

عـاقبت شدی فـدا *** از جفـای اَشقـیاء *** ای گـل امام رضا

انِ مـا فـدایِ تـو؛ جـانِ مـا فـدایِ تـو؛ جـانِ مـا فـدایِ تـو( ۲ )

****************************************
زِ روضه های کربلا، غمِ تو را نشانه بود           تنت غریب و بی کفن، چنان به کنج خانه بود

مقتدای عـالمیـن *** ای شهیـد کـاظمین *** جـلـوۀ غـمِ حسین

جـانِ مـا فـدایِ تـو؛ جـانِ مـا فـدایِ تـو؛ جـانِ مـا فـدایِ تـو( ۲ )

****************************************
زدن به جسمِ جد تو، به قتلگه چه ساده بود           تن شهیدِ کــربلا، به موج خــون فتاده بود

زندگیِ من حسین *** پاره پاره تن حسین *** شاه بی کفن حسین

جـانِ مـا فـدایِ تـو؛ جـانِ مـا فـدایِ تـو؛ جـانِ مـا فـدایِ تـو( ۲ )

پخش سبک  

شد خــزان در جــوانـی بـهــارم            همــدمی غـیر از اشکــم نــدارم

ظلــمِ کــافــر آتــشم زد            زهر همــســر آتشم زد

لیکن از اینها فـزونتــر            داغ مــــادر آتــشــم زد

من غریبم؛ من غریبم

*************

آتــش غــــم زد از دل شــــراره            مثــل بــابــا جــگــرم شـد پــاره

در غــریــبی نـالـه دارم            سر به خاکِ غــم گذارم

دارم این دَم بین حجــره            تشنه لب جــان می سپارم

من غریبم؛ من غریبم

*************

همچون لاله پژمردن چه سخت است            تشنه لب جان سپردن چه سخت است

آه از آن اندوه و غوغــا            قتلگــاه و خیــل اَعــداء

شد لبش چون چوب خشکی           از عطش فـرزند زهـرا

ای حسین جان؛ ای حسین جان؛

پخش سبک  

جــواد الائــمّه، شده کـشتــه ز کـیـنه            دوباره شد عزادار، شهیــدۀ مدیــنــه

به دل سوزِ شرر دید            رضــا داغ پســر دید

واویلا؛ واویلا؛ واویلا؛ واویلا؛ واویلا؛ واویلا؛ واویلا؛ واویلا

***************************************

گــلِ امامِ هشتــم، به احــوال پریشان            شهید راه اسلام ، شده با لبِ عطشان

به بــزم ســوگ لاله            زند فــاطــمه نــالـه

واویلا؛ واویلا؛ واویلا؛ واویلا؛ واویلا؛ واویلا؛ واویلا؛ واویلا

***************************************

از آن زهر کاری چه ناله ها زدی تو            به حُجره بمیرم که دست و پا زدی تو

شود جـان به فـدایت            فــدایِ نــالــه هـایت

واویلا؛ واویلا؛ واویلا؛ واویلا؛ واویلا؛ واویلا؛ واویلا؛ واویلا

***************************************

غمت گشته جــاری، کرانه تا کــرانه            غریبانه بسوزی؛ ز زهر کین به خانه

شده زنـده به اذهـان           غــمِ شــاهِ شهـیــدان

واویلا؛ واویلا؛ واویلا؛ واویلا؛ واویلا؛ واویلا؛ واویلا؛ واویلا

***************************************

به قتلگــه فتاد و، سـری به تن ندارد            زند فــاطمه ناله، حسیـن کـفـن ندارد

دگر جان شده بر لب            امــان از دل زیـنـب

واویلا؛ واویلا؛ واویلا؛ واویلا؛ واویلا؛ واویلا؛ واویلا؛ واویلا

پخش سبک   

جـلـوۀ جــودی و عــدل و دادی            پــور سلطـانی و حــق نــهـادی

من چه گویم به وصفِ مـقـامت            مــظــهــرُ الَّــه امـــامِ جـــوادی

ای بر دو عـالـم مولا *** ای نـور چشـم بابا *** ای غـصّه دارِ زهـرا

یـا سیّـدی یا مـظـلـوم؛ یـا سیّـدی یا مـظـلـوم؛ یـا سیّـدی یا مـظـلـوم ( ۲ )

*********************************************

ســرورِ عـرصــۀ عــالــمــیـنـی            لالــۀ مــشــهــدِ کــاظــمــیــنــی

غــربتـت غــربتِ فــاطــمــی و            روضه ات روضه های حسینی

در بـیـن حجــره آقــا *** با نــاله و بـا آوا *** تو می زدی دست و پــا

یـا سیّـدی یا مـظـلـوم؛ یـا سیّـدی یا مـظـلـوم؛ یـا سیّـدی یا مـظـلـوم ( ۲ )

*********************************************

همچـنـان مجـتـبــی تو غــریـبی            هـمـسـرت شــد زن نـانـجـیــبـی

زیر لـب کـنـج حجـره تو داری            چـون عــلـی ذکـر ام یــجـیــبــی

شد در دو عالم غوغا *** از داغ ابن الرضا *** وای دل غمین شد زهرا

یـا سیّـدی یا مـظـلـوم؛ یـا سیّـدی یا مـظـلـوم؛ یـا سیّـدی یا مـظـلـوم ( ۲ )

پخش سبک   

ما همه عبــدِ تو یا جـوادیــم            نشستــه پشتِ باب المــرادیم
ســائــلـیِ درِ تــو بـه خــدا عــزّتِ

بهشت ما نــوکرا روضه و هیـئتِ
بی تو بـودن برا ما بـد تــر از ذلّتِ
ذکــر تو بر لب زمــزمه *** دلبــر و دلــدار هـمه *** اَدرکنــا یــابن فــاطـمه
یا مولا یا اِبن الرّضا؛ یا مولا یا اِبن الرّضا؛ یا مولا یا اِبن الرّضا (۲ )
*********************************************
شد آقا از غــم دوبـاره بر پا            بین حجــره محشــر کـبری
شده همه دو سرا شیـون زمــزمـه
به یاد تو شد خراب حال و روز همه
برای تو گریه کرد مادرت فاطمه
شنیدم ای شمسِ هُدی *** امّ الفضل از ظلم و جفا *** خیـانت کـرده بر شما
یا مولا یا اِبن الرّضا؛ یا مولا یا اِبن الرّضا؛ یا مولا یا اِبن الرّضا (۲ )
*********************************************
 وای از دردِ بــدونِ حَــدِّت            زنده شده باز روضـۀ جَدِّت
ای که زدی دست و پا بین حجره آقا
بیا کنیم گریه بر سبـطِ خیــر النسا
که غرق خون بود تنش بی کفن به صحرا
گودال و تیغ و نیزه ها ** زینب و اشک بچّه ها ** آتیش و دود و خیمه ها
ثارالله مولا یا حسین؛ ثارالله مولا یا حسین؛ ثارالله مولا یا حسین (۲ )

پخش سبک   

تو آیت عظمــایی، تو حجت کبــرایــی            تو مظهــر جود حق، امیــد دل مــایــی

ای زادۀ زهــرا، جــــانــم بــه فــدایـت            با عـتــرت طاهـا، گــریــم به عـزایت

واویلا واویلا؛ واویلا واویلا؛ واویلا واویلا؛ واویلا واویلا

************************************

آغشته به خون دل، شد روح و روان تو            سوز شرر آن زهر، زد شعله به جان تو

ای عــرش مـعــلّـی، خــاک رهت آقـا             شد حــجــرۀ خــانه، قـتـلــگــه ات آقـا

واویلا واویلا؛ واویلا واویلا؛ واویلا واویلا؛ واویلا واویلا

************************************

ای آنکه بهاری و، مانوس خزان بودی            از کودکی ات گریان، بر قدّ کمان بودی

تو گــریــه نمودی، بر روضۀ سیــلـی            بر چــادر خــاکی، بر صورت نیـلــی

واویلا واویلا؛ واویلا واویلا؛ واویلا واویلا؛ واویلا واویلا

پخش سبک   

اگــر چــه اسیــرم به غـفـلت            رســد لـطــف مــولا بــه دادم

ز جان شکــر حق را بگویم            که در بـنــد عــشـــق جــوادم

شـدم مــرثیــه خـوان دلـبــر            به ســوز و بـه آه و بــه زاری

بــه یــاد امــــام غـــریــبــم            شـده اشـــکــم از دیــده جــاری

به قلبم فتاده، شــرار عزایت            جــوادُ الائـمـه، بمــیـرم بـرایت

واویلا؛ واغربتا؛ واغربتا؛ واغربتا (۳)

*************************

بـگــویــم ز مـظـلــومـیِ تــو            به غـربت زدی نـالـه هــا، آه

چه گویم چه گـویم چه گـویم            به حجــره زدی دست و پا، آه

عــیــون تــــمــام مــلائــک            بــرای شــمــا گــریــه کــرده

به عــرش برین فــاطمه در            عــزای شـمــا گــریــه کــرده

غریبانه گـفتی، خـدایا خدایا            شده خون به قلبِ، پریشان زهرا

واویلا؛ واغربتا؛ واغربتا؛ واغربتا (۳)

*************************

عـلـی اکـبــرِ شمس هـشـتـم            زنـد نــالــه از ظلم و بیـداد

در این روضه خوانی جانم            کــنــم از غــم کـربــلا یــاد

بـــگــویــم ز داغ امــامـــی           که در قـتـلـگـه لاله تـن بود

و در تابش نــور خــورشید           تن بی ســرش بی کـفـن بود

شده جان عالم، ازاین غصه برلب           سلام خداوند، به سالار زینب

یا حسین یابن الزهرا؛ یابن الزهرا؛ یابن الزهرا

هر دم هـزار نـوبت جان از بدن برآید            تا آه سیـنه ســوزى از قـلـب من برآید

بس كوه غصه بُردم بس خون دل كه خوردم            گویى كه از لبم خون جاى سخن برآید

از بس كه یار قاتل سوزم نهفته در دل            تـرسم كه جاى آهـم دود از دهن برآید

دیگر نمانده هیچم تا كى به خود بپیچم            اى مرگ همتى كن تا جان ز تن برآید

امروز بین حجـره فــردا كـنـار كوچه            آواى غـربـت مـن از ایـن بـدن بـرآیـد

نیكوست زهر دشمن در راه دوست از من            هم سـوخـتن به آتش هم سـاختن بـرآید

ازبس كه رفتم از تاب از بس تنم شده آب            بر من صداى فـریـاد از پـیـرهن برآید

نَبوَد عجب كه بر من هنگام دفن این تن            خون در لحد بجوشد سوز از كفن برآید

جان سوز شعر میثم خیزد ز دل دمادم            مـانـند نـالـه ‏اى كـز بیت الحـزن بـرآید

ای دل تو بخوان تا که غریبانه بگرییم          با چـشـم تر از غـربت جانـانه بگـرییم

با یــاد گــل روی عــزیــز دل زهـــرا          شمـعـی شده در مـاتـم پـروانه بگـرییم

ای نـور دل حـضرت اربـاب، شـبـانـه           با شاه خـراسـان به تو دُردانـه بگـرییم

بـا نـالـۀ زهــرا و به هـمــراه نـقـیّ ات           بر حـال تو، با حـال پـریـشانه بگـرییم

داغی است به سینه که سزد تا سحر امشب          بر اشک تو و خُـدعـۀ بیـگـانه بگـرییم

بالیـن تو امشب نه طـبـیـبی نـه حـبیبی          بـگـذار بــرای تـو طبـیـبـانـه بـگـریـیم

ای پـاره جـگـر اذن بـده تا که دمـی را          بر کـشـتۀ صد پـاره غـریـبانه بگـریـیم

بر آن بدن بی سرِ عریان به روی خاک          چون دخـترک گـوشـۀ ویـرانه بگـرییم

تـا آه سـینه سـوزی، از قـلـب من برآیـد           هر دم هـزار نـوبت، جـانـم ز تن بـرآید

بس کوه غصه بُردم، بس خون دل که خوردم           پیـوسته از لـبـم جـان جـای سخـن برآید

از بس که یـار جـانی آتـش زده به جانم           تـرسـم که جـای آهـم دود از دهن برآید

دیگر نمانده هیچم تا کی به خود بـپـیچم           ای مرگ هــمتی کن تا جان ز تن برآید

امـروز بین حجـره، فـردا کـنـار کـوچه           فــریــاد غــربت من از ایـن بـدن بـرآید

نیکوست زهر دشمن در راه دوست کز من           هم ســاختــن به آتش هـم سـوختن برآید

ازبس که رفتم از تاب،ازبس که گشته ام آب           فــریــاد آه آهـــم از پــیـــرهــن بــرآیــد

جـا دارد از غـم من هنگـام دفـن این تن           خون در لحد بجوشد اشک از کفن برآید

سوخت از زهر هلاهل جگرم مادر جان!           تیره شد روز به پیش نظرم مـادر جان!

من در این حجرۀ در بسته بخود مى ‏پیچم           کس نداند که چه آمد به سرم مادر جان!

من جـوادم که به یاد تو سخـن مى‏ گـویم           چون تو را از همه مشتاق ترم مادر جان!

هـمچـو شمعى اثـر زهـر سـتم آبـم کرد           سوخت پروانه صفت بال و پرم مادرجان!

چون تو در فصل جوانى ز جهان خواهم رفت           که زده داغ تو بر جان شررم مادر جان!

به لب خـشـک منِ غـمـزده آبى بـرسان           کز عطش سوخته پا تا به سرم مادر جان!

شعر ژولیـده گـواهى دهد از غربت من           دوست دارم که بیایى به برم مادر جان!

یارب از کـینۀ هـمسر جگـرم می سوزد            من از این یار ستمگـر جگرم می سوزد

دیده پُراشک؛ لبم خشک و رخم بر روی خاک            سیـنه ام گـشـتـه پُر آذر جگرم می سوزد

همچو مرغی که پرش سوخته از آتش زهر            کنج حجـره زده پَـرپَر جگرم می سوزد

بر روی خاک زمین پا نکشم پس چه کنم            که منِ تشنه لب، آخـر جگرم می سوزد

به جوانی نه، که از دورۀ طـفلی به خدا            از غـم و غـصۀ دیگر جگرم می سوزد

خود جوانمرگ رضایم ولی در دم مرگ            به جـوانمرگی مــادر، جگرم می سوزد

یاد آن کوچه و آن سیلی و آن روی کبود            آیـدم تا که به خاطـر، جگـرم می سوزد

یاد آن لحظه که گــم کرد رهِ خـانۀ خود            به پــریـشـانی مـادر جـگـرم می سـوزد

مـادرم نقـش زمین گشت عـلی آه کـشید            من ز سوز دل حـیـدر جگـرم می سوزد

معـبـود من خــدای من ای حــیّ داورم           دیگـر به لـب رسـیـده نـفـس های آخـرم

همچون رضا به حجرۀ در بسته جان دهم           در شهـر غـربت از پـدرم ارث می برم

در بسته، دل شکسته، بدن خسته از ملال           این غم کجا برم که مرا کشت هـمـسرم

ای امّ فــضــل مـی شنــوی نــالــۀ مــرا           یک جرعه آب چیست؟ که ریزی به حنجرم

رویـم بُــوَد به قـبـله و چشمم بُوَد به در           ای کـاش نـازنـیـن پـسـرم بـود در بــرم

طاقـت نـمانـده تا بـزنـم دست و پا دگـر           بهـتـر که دسـت و پـا نـزنم نـزد مـادرم